Rozdział 38 (Mściwy Damien)

„Rozdział nie jest ocenzurowany. Może zawierać przekleństwa i obraźliwe słowa”

*Julia

Ledwo wstałam z łóżka. Byłam tak nie wyspana. Harry napisał wczoraj wieczorem do mnie SMS-a. Nie miałam nawet sił odpisać.

MonsterCookie: wyzionę ducha! On chce mnie zabić!!!!

Uśmiechnęłam się. Chyba nie było aż tak źle.

Ja: dzień dobry, Haroldzie :*

Odłożyłam telefon i wzięłam się za ubieranie. Miałam ochotę skakać, na samo wspomnienie sobotniego pocałunku. To było tak cudowne uczucie. Tak bardzo byłam szczęśliwa.

Wkurzyłam się jednak, bo nigdzie nie mogłam znaleźć mojego pamiętnika!

Trudno, musiałam go pewnie zostawić w szkolnej szafce. Mimo tego i tak byłam szczęśliwa! Byłam tak strasznie zakochana w Harrym!

-Oj, Harry... mój Harry!

*

Do szkoły musiałam dostać się znowu sama. Fi miała dziś dopiero na 11 do szkoły. Trudno, jakoś to przeżyje.

Weszłam do szkoły i trochę się zdziwiłam. Wszyscy momentalnie przestali rozmawiać i w ciszy wpatrywali się we mnie ze zdziwieniem. To było naprawdę bardzo dziwne.

Szłam w kierunku mojej szafki. Słyszałam za plecami przytłumione szepty. W pewnym momencie nawet padło moje imię.

Podeszłam do szafek i zobaczyłam, że wszystkie są oklejone jakimiś kartkami. Podeszłam bliżej i oderwałam kartkę. Zmroziło mnie. To co zobaczyłam praktycznie mnie złamało.

*Harry

Powoli otworzyłem oczy. W głowie mi dudniło. Trochę wczoraj przesadziliśmy z alkoholem i zielskiem. Damien znalazł jakiś bar, gdzie jednak podawali marihuanę!

Nie wiem ile pochłonąłem ciastek z tym świństwem, ale byłem przekonany, że już nigdy w życiu tego nie zrobię. To był mój pierwszy i ostatni raz.

Ze wszystkich sił próbowałem się podnieść.

Za którymś razem wreszcie podniosłem się do pozycji siedzącej.

Rozejrzałem się po pokoju. Nie byłem w „naszym” hotelu.

Kurwa, tam przecież nie było różowych ścian!

Pierwszą moją myślą było to, ze wylądowałem z jakąś laską w jej pokoju.

Zachlastam się za to! Ale ze mnie dupek!

Wstałem po ciuchu i jeszcze raz rozejrzałem się po pokoju. Wtedy zobaczyłem białą kartkę, która leżała na szafce obok łóżka.

„Mój drogi Harry

Pewnie zastanawiasz się, gdzie się znajdujesz.

Pozwól, że Cię oświecę. Jesteś w największym hotelu dla homoseksualistów w Amsterdamie!

Wiem, nie musisz mi dziękować!

Pozwoliłem sobie jednak zabrać ze sobą Twój telefon, ubranie i portfel.

Cholera! Czy Ty masz w ogóle jakąś kasę?! Harry, Ty biedaku!

Ale jednak cieszę się, że nie znalazłem zdjęcia MOJEJ Juli obok paczki gumek.

No dobra, my tu gadu gadu, a sprawa jest taka...

Jeśli wrócisz sam do hotelu, bez pomocy chłopaków, to zaakceptuję Twój „związek” z MOJĄ Julią.

Jeśli nie, to jak się zjawisz, to oklepię ten Twój piękny pyszczek, tak że mamusia Cię nie pozna!

Ostrzegałem Cię, Styles!

Twój najlepszy przyjaciel

Damien”

Stałem jak głupi i wpatrywałem się w tą przeklętą kartkę. On chyba sobie żartował. To były chyba jakieś jaja!

Przeszukałem cały pokój za swoimi rzeczami, ale nic nie znalazłem.

Ten dupek zabrał wszystko.

Jak ja niby teraz miałem się stąd wydostać?

Dobrze, że przynajmniej zostawił mi bokserki na dupie.

Wszedłem do łazienki przylegającej do pokoju. Maiłem cichą nadzieję, ze znajdę przynajmniej coś, co mógłbym włożyć na siebie.

Na wieszaku wisiał tylko duży biały szlafrok. Ubrałem go i skrzywiłem się, gdy zobaczyłem dużego różowego króliczka po lewej stronie. Cudownie!

Wyszedłem z pokoju, zamykając go na klucz. Kurde, nawet nie wiedziałem, że istnieją jeszcze takie miejsca, gdzie drzwi hotelowe otwiera się i zamyka zwykłym kluczem. Ze zdziwieniem włożyłem klucz do kieszeni. Rozejrzałem się jeszcze raz po korytarzu. Naciągnąłem kaptur na głowę, nie chciałem, aby ktoś mnie rozpoznał.

Ale na szczęście nikogo nie było.

Wsiadłem do windy i zacisnąłem zęby. Winda też była różowa!

Nie czułem się tu zbyt przyjemnie.

Drzwi otworzyły się. Moim oczom ukazał się maleńki hol.

Gdzieś tam w rogu za obszerna ladą, jak na moje oko za dużą na tak małe pomieszczenie, siedział dziewczyna.

Poprawiłem kaptur i ruszyłem w tamtą stronę

-dzień dobry -zacząłem

-dzień dobry -odparła -czy coś nie tak z pańskim pokojem? -zapytała przyglądając się. Miałem opuszczoną głowę.

-wszystko -rzuciłem.

Nie chciałem być nie miły, ale byłem tak wkurwiony...

-słucham? -zapytała zdziwiona

-możemy porozmawiać na osobności? -zapytałem.

Zacząłem się modlić, aby się zgodziła.

-oczywiście, proszę -otworzyła drzwi za sobą. Pewnie zgodziła się tylko dla tego, że myślała że jestem jednym z „ich” klientów.

Przeszedłem pod ladą i wszedłem za nią do pokoju, zamknąłem za sobą drzwi.

Wreszcie mogłem zdjąć kaptur tego przeklętego szlafroka.

Dziewczyna zrobiła duże oczy.

-o Boże-jęknęła

-posłuchaj -zacząłem

-to jednak prawda...

-ale co?

-że ty, że pan... -jąkała się

-nie, nie jestem gejem -odparłem z uśmiechem, mimo że ta cała sytuacja doprowadzała mnie do białej gorączki.

-to co tu robisz?

-brat mojej dziewczyny... postanowił się na mnie zemścić -odparłem i podałem jej list, który zostawił mi wielmożny Damien.

-pomożesz mi? -zapytałem, kiedy już skończyła czytać.

-jak? -zapytała

Uśmiechnąłem się do niej i wziąłem z jej rąk tą przeklętą kartkę. Chciałem ja pokazać Juli.

-potrzebuję jakiś ubrań -odparłem i spojrzałem na szlafrok.

-oczywiście...

Dziewczyna skierowała się do jednej z szaf, które stały z prawej strony pomieszczenia.

Wyciągnęła z niej ciemne spodnie i bluzę.

-jak ci na imię? -zapytałem

-Anelia -uśmiechnęła się i podała mi ubrania -poszukam jakiś butów.

-dziękuję

-ten hotel prowadzą moi ojcowie -szepnęła -przyjmujemy tu różnych ludzi.

Kiedy ona szukała butów i opowiadała mi o hotelu, ja próbowałem włożyć to co mi dała. Spodnie były tak ciasne, ze miałem wrażenie, ze krew nie dopływa mi do mózgu. Julia miała racje co do ciasnych spodni.

-mam nadzieję, że będą dobre -rzuciła mi buty pod nogi.

Nie byłem pewny, czy uda mi się w tych spodniach schylić.

Jednak musiałem spróbować. Przykucnąłem i stłumiłem jęk, który był wywołany wbijającym się szwem w moje przyrodzenie.

-mam jeszcze jedno pytanie -rzuciłem

-jakie

-pokój został opłacony?

-nie wiem -rozłożyła ręce -mogę to sprawdzić

Podszedłem do szlafroka i wyciągnąłem z niego klucz. Podałem go dziewczynie i ruszyłem za nią do wyjścia.

Anelia wpisała dane pokoju i uśmiechnęła się.

-jest opłacony -odetchnąłem z ulgą.

Dziewczyna w tym czasie odwiesił klucz do gablotki.

-czym?

-gotówką.

-na nazwisko?

-Smith -myślałem, że padnę ze śmiechu. Głupszego nazwiska to my nie mogliśmy wymyślić.

Ale muszę przyznać, ze kamień spadł mi z serca. Jeszcze tego mi brakowało, żeby moje dane widniały w tym hotelu.

-dziękuje ci bardzo -rzuciłem i mocno ją do siebie przytuliłem

-mogę ci prosić o autograf? -zapytała

-jeszcze pytasz? -roześmiałem się.

Wyskrobałem na kartce najsłodszy tekst jaki mógłbym wymyślić.

-idziesz na dzisiejszy koncert? -zapytałem

-nie, nie zdążyłam kupić biletu -wyszeptała -ale przynajmniej spotkałam ciebie. Koleżanki mi nie uwierzą.

-tylko nie mów, gdzie się spotkaliśmy! -trochę się przestraszyłem.

-oczywiście, ani pary z twarzy...

-mówisz, że nie idziesz na koncert?

-no nie..

-no to już idziesz -odparłem z uśmiechem

-a mogę zabrać kogoś ze sobą? -zapytała podskakując

-oczywiście -uśmiechnąłem się.

******

o jednego drinka za dużo...

nie ma to jak najlepsi przyjaciele!!!

******

Harry-Damien 1:2

******

teraz coś nowego!

wraz z ostatnim rozdziałem "Książę Markus" pojawi się nowe opowiadanie... pt: "Joker"

Będzie to kryminał pełen tajemnic, zbrodni i oczywiście MIŁOŚCI!

Teraz tak, nigdy nie pisałem kryminałów :( więc mam nadzieję, że będziecie przy mnie przy tak NOWYM moim projekcie.

"Joker" -może już obejrzeć okładkę.

Ruszam w październiku. mam nadzieję, że bd przy mnie :*

************
bierzcie udział w KONKURSIE !!!!!!!!!